Het is hier al wel eens vaker geschreven: Covid-19 is voor niemand van ons echt geestig, maar voor mensen die het moeten hebben van hun vermogen om ons te onderhouden met hun artistieke talenten is het pas echt een triest verhaal, al merk ik dat de creativiteit het toch telkens weer haalt van de tristesse. Livestreams van muziekconcerten en theatervoorstellingen, virtuele rondleidingen in musea…het zijn fijne voorbeelden van het menselijk vernuft en de kundigheid om zich aan te passen.

Ook het uitbrengen van nummers die “echte” platen niet haalden, is één van die bijna-nieuwigheden. Dat geeft mij een beetje een dubbel gevoel: enerzijds ben ik blij dat mensen als Lightnin’ Guy en deze Steven Troch beslissen een deel van hun verborgen schatten vrij te geven, zodat iedereen er kan van genieten, anderzijds heb ik zeer met hen te doen. Live spelen blijft namelijk datgene waarvoor die gasten in de muziek gegaan zijn en vaak heel wat hebben opgegeven en geef toe, lezer, zelfs de beste plaat van een artiest weegt zelden op tegen een goed live-concert, toch? Maar bin, om met Maggie te spreken: het is wat het is en we zitten nog voor een tijdje vast aan deze niet zo fijne toestand, zodat we er maar beter het beste kunnen van maken.

Dat is wat Steven Troch beoogde, toen hij besliste in zijn restjeskast te duiken en daar een selectie van te maken, die dus op deze passend getitelde plaat terechtkwam.Dertien stuks telt deze CD, en die werden tussen 2017 en begin 2020 opgenomen in tien verschillende sessies in een viertal studios. Ook verschillende bezettingen komen aan bod: Lon Eldridge is er natuurlijk, hier met zijn eigen “I Just Can’t Read Yo’ Mind” en Gerald Clark doet ook al eigen werk met “Summershoes”. Bill Barrett, Michaela Gomez en Franky Gomez bengen een heel fraaie versie van Big Bill Broonzy’s klassieker “All By Myself” en Charlie Mingus’ “Jelly Roll”…tot daar de verwachte samenwerkingen. Iets minder voordehandliggend lijken mij de samenwerkingen met School is Cool-violiste Nele Paelinck op opener “Just a Thursday”, een heerlijke ode aan één van de fijnste cafés die dit landje telt, de Mechelse Café Zapoi. Ook niet evident is de duoversie van “Parnell Syreet”, waarop Steven de mondharmonica laat samengaan met het folky instrument dat de bodhrán is dat je steevast met Ierland associeert. Meester terzake in dit land is Jaf Van Den Broeck en ook hij speelt dus op deze plaat.

Het leeuwendeel van de plaat wordt bevolkt door muzikanten van de tegenwoordige versie van de Steven Troch Band, al worden ook de vrienden van de Gentse Missy Sippy Blues club niet vergeten. Op die manier kan Troch illustreren hoezeer hij de jongste jaren geëvolueerd is : geen genre schrikt hem nog af, zoals ten overvloede mag blijken uit het heerlijke walsje “Del Rio”. Al met al is dit alweer een fijne plaat van een kerel die zijn plaats aan onze bluestop al meer dan een tijdje verworven heeft en een graai als deze in de lade met onuitgegeven materiaal hoeft heus niet te wachten tot het postuum kan uitgegeven worden.

(Dani Heyvaert)

Nu te koop http://www.steventroch.com/store.php of https://steventroch1974.bandcamp.com/album/leftovers.